Klasztor został ufundowany przez Iwo Odrowąża i jego wuja komesa Imbrama w latach 1223 - 1226. O pierwotnym kościele i klasztorze wiemy niewiele. Były to budowle murowane, tylko w klasztorze pojawiły się elementy drewniane. Orginalne zabudowania strawił pożar w roku 1710. Uszkodzenia były na tyle poważne, że nie było mowy o jego odbudowie. Dzięki hojności sponsorów i zabiegów kierującego odbudową kanonika krakowskiego Dominika Lochmana oraz zamożności zgromadzenia miejsce kultu szybko zostało dźwignięte z popiołów. Po roku 1711 wyrósł w tym miejscu kompleks wyraźnie wzorowany na monumentalnych założeniach barokowych papieskiego Rzymu. Jego sercem jest kościół p. w. św. Piotra i Pawła, konsekrowany w 1717 r. przez biskupa krakowskiego Kazimierza Łubieńskiego. Jego osobę, podobnie jak fundatora Iwona Odrowąża upamiętniają pomniki wkomponowane w ściany prezbiterium. Wieżę wzniesiono w latach 1719 - 1721. Późnobarokowe wyposażenie kościoła wywiera znakomite wrażenie; zwłaszcza swą jednolitością, dopasowaniem do konkretnego wnętrza oraz smakiem. Jest to niewątpliwie zasługą architekta klasztoru Kacpra Bażanki (1689? - 1726). Edukację artystyczną odbył w Akademii św. Łukasza w Rzymie, zdobywając I nagrodę w Konkursie Klementyńskim. Po powrocie do Polski w 1711 r. pracował głównie dla biskupa krakowskiego K. Szaniawskiego. Czołowe miejsce w jego twórczości zajmują kościoły o efektownych formach, zapożyczonych z klasycznego baroku rzymskiego, bogatej dekoracji rzeźbiarskiej i freskowej, znakomicie skomponowanej z architekturą (np. kościół Misjonarzy na krakowskim Stradomiu). Projektował również barokowe rozwiązania urbanistyczne (ogrodzenie z posągami apostołów przed fasadą kościoła św. św. Piotra i Pawła w Krakowie oraz ołtarz główny, nagrobki Brzechffów i Branickich w tym kościele). Wzniósł również kościół Pijarów w Krakowie (bez fasady), zaprojektował ambit i hełm wieży zegarowej w katedrze na Wawelu. W znakomitym operowaniu światłem i skrótami perspektywicznymi widoczne są echa sztuki F. Borrominiego i G.L. Berniniego. Klasztorne ruchomości, m. in. imbramowskie ołtarze powstały pod kierunkiem A. Frączkiewicza (? - 1741). Autor ekspresyjnych figur ołtarzowych rzeźbionych w drewnie, najczęściej przedstawiających anioły. Jest twórcą ambony w kościele św. Anny w Krakowie, posągu w katedrze w Kielcach oraz dekoracji ołtarza św. Jacka w kościele Dominikanów w Krakowie. Jego twórczość ewoluowała od baroku do stylu rokoka. Zwiedzając klasztorny kościół warto się przyjrzeć misternym detalom rzeźbiarskim, ołtarzowym krzyżom, pięknym stallom i konfesjonałom. Z wszystkim tym zharmonizowano kościelną polichromię wykonaną przez mistrza Wilhelma i jego córkę. Odnowiona w latach dwudziestych XX w. polichromia łączy sceny alegoryczne, wizerunki Chrystusa i świętych oraz sceny z dziejów zgromadzenia. Na uwagę zasługuje fresk nad chórem "Rzeź norbertanek w Witowie" tego samego autora. Sam klasztor złączony jest z kościołem od południa. Jego piętrowe budynki Bażanka zgrupował wokół prostokątnego wirydarza. Sklepioną kolebkowo sień, krużganki, oratorium i kapitularz zdobią freski. Jednak wymogi klauzury utrudniają do nich dostęp. We wnętrzach klasztoru znajduje się również unikalny zbiór haftowanych zasłon z pocz. XVII w., romański antyfonarz i graduały z poł. XIII w. z cennymi miniaturami oraz drugi graduał gotycki z pocz. XV w. z pięknymi inicjałami figuralnymi. W 1973 r. odkryto we wnętrzach klasztoru obraz "Madonna w girlandzie" autorstwa flamandzkiego malarza Jana Breughla Starszego, zwanego Aksamitnym. W skład kompleksu klasztornego wchodzą także oficyna księży z 1761 r., dom kapelana z początków XIX w. oraz murowany spichlerz z lat 1758 - 1769. Całość opasuje XVIII - wieczne kamienne ogrodzenie, którego ozdobą jest brama - dzwonnica z 1780 r. Szczególnie cenny jest obraz Pana Jezusa Cierpiącego, którego kult sprawił, że w 2003 roku kościół klasztorny Sióstr Norbertanek został podniesiony do rangi Sanktuarium Męki Pańskiej. Zgromadzenie Norbertanek odgrywało bardzo ważną rolę w życiu społecznym i religijnym okolicznych wsi. Od XVII w. aż do początków XX w. przy klasztorze istniała szkoła dla panien z domów szlacheckich. W dwudziestoleciu międzywojennym siostry prowadziły Szkołę Gospodarczą, do której uczęszczały miejscowe dziewczęta.